پرنده های بی نوک

تو کلاس نشستم و دارم املاها رو صحیح می کنم . سارگل با مقنعه ای

که هیج وقت سر جاش نیست از ته ِ کلاس می گه : کیانا یه نوک داری ؟

کیانا از جلوی کلاس به زحمت و با سستی سرشو می چرخونه طرفش :

چند دهم می خوای ؟ 

_ هفت 

_ ندارم

الیکا از ردیف سوم دستشو دراز کرده طرف سارگل و میگه بیا 

با ته ِ خودکار می زنم رو میز و هر دوشون نیم نگاهی می ندازن

و سارگل بی توجه به اخطارم از پشت دسته ی صندلی خودشو 

بیرون می کشه و میره که نوک !!!!!! بگیره 

تنها واکنشش به نگاه تهدید آمیز من اینه که کمی به کارش سرعت ببخشه

سرمو می ندازم پایین و می گم بعد از تصحیح املاهاتون بلند میشم

جواب تمرینایی رو که دادم می بینم حالا هی نگین وقت نکردما !! 

سارگل می دونه منظورم با خودشه 

با همون مقنعه ای که تقریبا دیگه سرش نیست برمی گرده سر ِ تمریناش

یه لحظه چشمامو می بندم و بچگی های خودمو تصور می کنم 

که اگر الان اینجا ظاهر می شدم و یکی بهم می گفت نوک نداری ؟

چه حالی می شدم 

حتما یا فکر می کردم داره فحش می ده یا داره شوخی ِمی کنه

اون وقتا یکی از دلخوشیامون این بود که به بهانه ی مداد تراشیدن 

کمی از سر ِ جامون بلند بشیم . چه حالی می بردیم وقتی با مدادتراش

بالای سر سطل آشغال می ایستادیم چقدر لفتش می دادیم 

حتما دیدن صندلی های دسته دار هم به جای میز و نیمکت چوبی 

پر نقش و نگار که مثل گهواره می رفت و می اومد متعجبم می کرد

ناخودآگاه از این تصورات خنده م می گیره سرمو بالا میارم

سارگل شیطون داره نگام می کنه 

گل از گلش می شکفه ؛ لبخندمو به خودش گرفته 

نیشش تا بناگوش باز میشه . دلم نمیاد ناراحتش کنم 

با همون لبخند می گم تمریناتو حل کردی ؟ 

با همون خنده و لپای گل انداخته ش می گه : باز نوکم شکست !!!!!! 

زمانه با تو نسازد تو با زمانه بساز ... کار دیگه ای هم میشه کرد آیا ؟؟؟

دو روز پیش یعنی بیست و هفت مرداد سالگرد ازدواجم بود. 

غریبانه ترین و غم انگیزترین سالگردی که تا حالا داشتم. 

جشنی که برپا نشد . روز خاصی که معمولی شد.

دلخوش به سه بوسه ای شدم که نقشش برای همیشه روی گونه م می مونه

وقتی خیلی دلتنگ می شدم مادرم می گفت : 

زمانه با تو نسازد تو با زمانه بساز. جالب اینجا بود که بعد از این مصرع خودش

مات ِ یه نقطه در جایی که او می دید و من نمی دیدم ، می شد و آهسته تر 

زمزمه می کرد ؛ من از زمانه ی بی اعتبار می ترسم ، من از کرشمه ی ابروی یار 

می ترسم ..... 

من لبخند می زدم و می گفتم همچین می گی با زمونه بساز انگار کار دیگه ای

هم می تونم بکنم . اما صدامو نمی شنید . هنوز نگاهش محو اون جایی بود که 

که من نمی دیدم .... 

حالا بعد از اون همه سال من هم به جایی نگاه می کنم که کسی نمی بینه و 

خودم جواب خودمو می دم ؛ نه نمیشه کاری کرد 

جای امن

دفترچه های یاددداشت جای امنی نبودن . پناه آوردن به جایی مثل اینجا یعنی ته ِ ته ِ تنهایی . می دونم اینجا هم امن نیست با این حال هر کسی باید یه چاه ِتنهایی داشته باشه که بتونه وقت بالا آوردن احساسات ِ له و لورده اش ، سرشو بکنه تو اون چاه و خودشو خلاص کنه . حالا بماند که مزه ی تلخ ِ ته گلوت هیچ وقت از بین نمی ره اما دست ِ کم دل آشوبه ات تموم میشه

تو دوره ای که هر روزش با یه درد با یه مصیبت هم بستر میشی باید شب تاریکی  باشه که بتونی حاصل این اتحاد دردناک رو سقط کنی تا جا برای ِدرد بعدی وا شه ، 

من از کدوم جای امن حرف می زنم ؟ 

دنیای خیلی خاکی شده .. هرکی رد میشه یه مشت خاک می کنه تو حلقت و بدون معذرت خواهی گازشو می گیره و برو که رفتی 

باید یه جایی باشه که اگر زیر ِ فشار و شکنجه ی روزگار  داد زدی کسی با انگشت نشونت نده بگه نگاش کنید این همون دختر ِ فلانی یا پسر بهمانیه و چه و چه و چه 

حالا مثلا فرض می کنیم اینجا همون جاست ؛ همون جای ِ امن !!!!